ダイエット遊記外伝14緬甸狂瀾編ボクの名前はミャン坊♪
ボクの名前はマー坊♪
いや，
それ以上続けるのは
祝いの席に水を差すので
自粛させて頂くが。
昔，某テレビ局のアナウンサーから
スチュワーデスに転職した人がいる。
アナウンサー
スッチーになる！
ア…ウンサン
スーチーに…。
いやこれも自粛しとかないと
若干の身の危険を感じる。
ということで
希望ある国を見に
行ってきました。
今や享楽の果てに沈みゆくくにと
かつて共に進軍したものの娘たちが
自らの国を手にする真貌を。
※この国名をどう言うのが正しいのか判断がつきません。これから自らの名乗りを誇りを持って決めるべきであり，自らの名乗りを決めれることこそが希望だと感じます。そこで仮称として中国語「緬甸」（ミェンディエン）を使用します。
သက်မုနိဗ ဒၶ ထုိေဟာကိန္းကို အစ
ပထမ ၾကားသိရေသာအခါ၌ ဘုရင္ႀကီးသည္ ၀မ္းေျမာ
၀ 緬甸への準備
က္၀မ္းသာျဖစ္မိ ေလသည္။ သို႔ရာတြင္ ေနာက္ပိုင္း၌ တစ္ဦးတည္းေသာ သားေတာ္က နန္းေတာ္မွ ထြက္ခြာ၍ ေ
၁ 初日のヤンゴン
တာထဲ တြင္ ရဟန္းဘ၀ျဖင့္ တစ္ကိုယ္တည္း တရားအားထုတ္မည့္ အလားအလာကုိ ေတြးေတာကာ စုိးရိမ္ပူပန္ လာ
၂ ２日目のパテイン
မိေလသည္။ အသက္ (၇) ႏွစ္အရြယ္သို႔ ေရာက္ ာေသာအခါ မင္းသားသည္ အ႒ာရသ ပညာရပ္မ်ားကို စတ
၃ ３日目のパテイン（セットーヤ・パヤー）
င္သင္ၾကားရေသာ္လည္း အေ တြးအေခၚမ်ားမွာကား သဘာ၀အေလ်ာက္ အျခားအရာမ်ားတြင္ ပိုမို စိတ္၀င္စားေနေ
၄ ４日目のヤンゴン
လသည္။ ေႏြဦးေပါက္ရာသီတစ္ေန႔တြင္ မင္းသားငယ္သည္ ဖခင္ခမည္းေတာ္ႏွင့္ အတူ နန္းေတာ္မွ ထြ
၅ 最終日のヤンゴン（シュエダゴンパゴダ）
က္လာၿပီး၊ လယ္သမားတစ္ဦး လယ္ထြန္ေနသည္ကို ရွဳစားေန ေလသည္။ (ေထရ၀ါဒ အယူအရ လယ္ထြန္မဂၤလာဟု
၆ 10年後へのタイムカプセル
ဖြင့္ဆိုသည္။ တည္းျဖတ္ေရးအဖြဲ႕) လယ္သမား၏ ထြန္တံုးေၾကာင့္ ေျမေပၚသို႔ ေပၚလာေသာ တီေကာင္ငယ္တစ္ေကာင္အား ငွက္တစ္ေကာင္က ပ်ံဆင္းလာကာ၊ ကိုက္ခ်ီ သြားသည္ကို မင္းသားက ေတြ႕ျမင္လုိက္ရေလသည္။ မင္းသားသည္ သစ္ပင္ တစ္ပင္၏ အရိပ္တြင္ ၀င္ထုိင္ကာ၊ ယင္းအခ်င္းအရာကို ေတြးေတာလ်က္၊
မိမိကိုယ္အား ဤကဲ့သို႔ ရြတ္ဆုိေနမိေလသည္။ “သက္ရွိသတၱ၀ါ အားလံုးသည္ အခ်င္းခ်င္း သတ္ျဖတ္ေနၾကပါသည္တကား” ဖြားျမင္လာၿပီး မၾကာမီပင္၊ မိခင္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ရေသာ မင္းသားေလးသည္၊ ဤတိရစာႇၦန္ငယ္ ေလးမ်ား၏ ၀မ္းနည္းေၾကကဲြဖြယ္ရာ အျဖစ္မ်ားကို ရွဳစား၍ အထူးစိတ္ထိခိုက္ေနမိေလသည္။ မင္းသားေလးတြင္ ဤကဲ့သို႔ေသာ အတြင္းစိတ္ နာၾကည္းမႈဒဏ္ရာသည္ အသက္ႀကီးရင့္လာ သည္ႏွင့္အမွ် ဆထက္ထမ္းပိုး တိုးပြားလာခဲ့ေလသည္။ အပင္ငယ္ေလးတြင္ ရိွေသာ ဒဏ္ရာကဲ့သို႔ပင္ ၄င္း၏ စိတ္ထဲ၌ လူ႔ဘ၀၏ ဒုကၡေ၀ဒနာမ်ား ပိုမိုနက္ရိွဳင္းစြာ စဲြၿမဲလာေလသည္။ ရေသ့၏ ေဟာကိန္းကို ျပန္လည္ အမွတ္ရမိတိုင္း၊ ဘုရင္မင္းျမတ္မွလည္း
ပိုမိုစိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကလာသျဖင့္ မင္းသားေလး ေပ်ာ္ရႊင္စြာေနႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစား သက်မုနိဗုဒၶ ေဆာင္ရြက္သည္။ အျခားေသာ နန္းတြင္းေရး ေလာကီေရးမ်ားတြင္ စိတ္ပါ၀င္စား လာေအာင္ ႀကိဳးပမ္းလုပ္ေဆာင္ေလသည္။ ဘုရင္မင္းျမတ္သည္ အသက္ (၁၉) ႏွစ္သို႔ ေရာက္ရွိလာၿပီျဖစ္ေသာ မင္းသားအား ယေသာ္ဓရာမင္းသမီးႏွင့္ ထိမ္းျမားေပးရန္ စီစဥ္ေဆာင္ရြက္ေလသည္။ ယေသာ္ဓရာမင္းသမီးသည္
ကြယ္လြန္သြားသူ မာယာ မဖုရား၏ ေမာင္ေတာ္ျဖစ္သူ၊ ေဒ၀ဒဟျပည့္ရွင္ သုပဗဗုဒၶမင္း၏ သမီးေတာ္ ျဖစ္ေလသည္။ ၃. ေႏြ၊ မုိး၊ ေဆာင္း၊ စံနန္းေတာ္ အမ်ဳိးမ်ဳိးတို႔တြင္ (၁၀) ႏွစ္တိုင္တိုင္ အတီးအမႈတ္အဆိုအကတို႔ႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ဳိးစုံတို႔ျဖင ့္ စံျမန္းေနခ့ဲရေသာ္လည္း မင္းသား၏ အေတြးမွာမူ ႏွလုံးမသာမယာျဖင့္ လူ႔ဘ၀၏ အဓိပၸာယ္အမွန္ကို နားလည္သေဘာေပါက္ေစရန္ ႀကိဳးပမ္းလ်က္ႏွင့္ပင္၊ လူ႔ေလာက၏ ဒုကၡမ်ားကို ေတြး ေတာေနမိေလသည္။ “နန္းတြင္းစည္းစိမ္မ်ားႏွင့္၊ က်န္းမာသန္စြမ္းေသာ ဤကိုယ္ခႏၶာႏွင့္အတူ ၊ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးေန ေသာ လူငယ္ဘ၀၊ ဤသည္တုိ႔မွာ ကၽြႏ္ုပ္အတြက္ ဘာအဓိပၸာယ္ရိွပါသနည္း” ဟု သူက ေတြးမိေလ သည္။ “တစ္ေန႔ေန႔တြင္ ကၽြႏု္ပ္တ ႔ို ေရာ ဂါေ၀ဒနာ ခံစားၾကမည္။ အုိမင္းရင့္ေရာ္လာမည္။ ေသျခင္းတရား မွ ကင္းလြတ္ႏိုင္မည္ မဟုတ္။ ႏုနယ္ပ်ဳိမ်စ္သည့္ မာန၊ အနာေရာဂါ ကင္းရွင္းသည့္ မာန၊ အသက္ရွင္ ေနသည့္ မာန၊ ဤသည္တို႔ကို ေတြးေတာဆင္ျခင္တတ္သူတိုင္း၊ စြန္႔လႊြတ္သင့္ေပသည္။ “အသက္ရွင္ ေနထိုင္ႏုိင္ရန္ ႀကိဳးပမ္းေနသူသည္ သဘာ၀အေလ်ာက္၊ တန္ဖိုးရွိသည့္ အရာ တစ္ခုခုကို ရွာႀကံေပသည္သာ ျဖစ္သည္။ ရွာႀကံနည္း ၂-မ်ဳိး ရိွေပသည္။ အမွန္လမ္းႏွင့္ အမွားလမ္းတို႔ ျဖစ္သည္။ မွားေသာလမး္ကို ၾကည့္ျမင္သည့္ အဓိပၸာယ္မွာ ဖ်ားနာျခင္း၊ အုိမင္းျခင္းႏွင့္ ေသျခင္းတို႔ကို ေရွာင္ကြင္း၍ မရႏိုင္ေၾကာင္း၊ သိေနလ်က္ႏွင့္ပင္၊ အဆင့္ခ်င္း တူညီေသာ၊ ဗလာျဖစ္သည့္ မတည္ၿမဲ ေသာအရာမ်ားတြင္ ရွာႀကံေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ “လမ္းမွန္ကို ၾကည့္ျမင္ျခင္း အဓိပၸာယ္မွာ၊ အုိျခင္း၊ နာျခင္း၊ ေသျခင္း
သက်မုနိဗုဒၶ သေဘာတုိ႔၏ သဘာ၀ အစစ္အမွန္ကို သိျမင္၍ လူ႔ဆင္းရဲဒုကၡအေပါင္းကို ေက်ာ္လြန္ႏုိင္သည့္ အဓိပၸာယ္ကို ရွာႀကံျခင္းပင္ ျဖစ္ သည္။ သာယာေပ်ာ္ရႊင္မႈ အတိရွိေသာ ဤထီးနန္းစည္းစိမ္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ မွားယြင္းသည့္ လမ္းစဥ္၌ ရွာေဖြေနျခင္းပင္ ျဖစ္ဟန္ရိွေပသည္။” (ေထရ၀ါဒအျမင္အရ နိမိတ္ၾကီး (၄) ပါး ျမင္ေတ႔ြရျပီး ေတာထြက္ သည္ဟု ဖြင့္ဆိုသည္။ တည္းျဖတ္ေရးအဖဲြ႕) ၄. ဤသို႔ျဖင့္လွ်င္ မင္းသား၏ ရင္တြင္း၀ယ္စိတ္၏ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားမႈမ်ား
ဆက္လက္ျဖစ္ပြားလာ ရာ၊ သိဒၶတၱမင္းသားသည္ အသက္၂၉-ႏွစ္ အရြယ္ေရာက္မွ
သားျဖစ္သူ ရာဟုလာကို ဖြားျမင္ေလသည္။ သားတစ္ဦး ထြန္းကားလာေသာအခါ
မင္းသားသည္ နန္းေတာ္မွ ထြက္ခြာကာ၊ စိတ္ခ်မ္းသာမွဳ ရွာရန္ အေျဖရွာႀကံႏိုင္ရန္
ေတာထြက္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္လုိက္ေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ညတစ္ညတြင္ မင္းသား သည္ ၄င္း၏ ျမင္းရထားေမာင္းျဖစ္သူ ဆႏၵကိုေခၚ၍ ျမင္းျဖဴေတာ္ က႑ကကို စီးနင္းကာ နန္းေတာ္မွ ထြက္ခြာသြားခဲ့ေလသည္။ ၄င္း၏ စိတ္ဆင္းရဲဒုကၡမ်ားမွာ အဆုံးသတ္သြားျခင္း မရိွဘဲ မာရ္နတ္သား ကလည္း “နန္းေတာ္သို႔ ျပန္ပါ။ အျခားေသာ အေျဖမ်ဳိးကို ရွာႀကံလွ်င္ ပုိေကာင္းေပမည္၊ ထိုသို႔ျပဳလုပ္ပါက စၾကၤာ၀ေတးမင္း ျဖစ္ ေပလိမ့္မည္” ဟု ျဖားေယာင္း ေျပာဆုိၾကေလသည္။ သို႔ရာတြင္ ေလာကစည္းစိမ္ မွန္သမွ်သည္ မိမိအား စိတ္ျငိမ္းခ်မ္းမႈကို ေပးႏုိင္စြမ္းရွိလိမ့္မည္ မဟုတ္ဟူေသာ အသိစိတ္ျဖင့္ မင္းသားသည္ မာရ္နတ္သား၏ ျဖားေယာင္းေျပာဆုိမႈမ်ားကို ျငင္းပယ္ေလသည္။ မင္းသားသည္ ဆံပင္မ်ားကို ျဖတ္ပယ္ၿပီး၊ သပိတ္တစ္ လံုးကို ပိုက္ကာ ေတာထြက္ခဲ့သည္။
မင္းသားသည္ ေရွးဦးစြာ ဆရာရွာရန္ ရေသ့တို႔ထံသုိ႔ သြားေရာက္၍ တစ္ကိုယ္တည္း ျပင္းထန္စြာ တရားက်င့္ႀကံေနထုိင္ပံုမ်ားကို ၾကည့္ရွဳေလ့လာ ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ မင္းသားသည္ ကမၼဌာန္း ထို္င္ ျခင္းျဖင့္ နိဗၸၺာန္သ ႔ို ေရာက္ရိွေစရန္ ႀကိဳးပမ္းေနၾကသည့္ အာဠာရကာလာမႏွင့္ ဥဒကရာမပုတၱတို႔၏ တရားက်င့္နည္းမ်ားကို သြားေရာက္ေလ့လာျပန္ေလသည္။ သို႔ရာတြင္ မိမိ ကိုယ္တိုင္ အတန္ၾကာ က်င့္ႀကံၾကည့္ၿပီးသည့္ေနာက္၌ ဤနည္းမ်ားျဖင့္ သက်မုနိဗုဒၶ သဗၸၺညဳတဥာဏ္ကို ရရိွႏိုင္မည္ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ ေကာင္းစြာ သေဘာေပါက္လာ မိေလသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ မင္းသားသည္ မဂီႏုိင္ငံသို႔ သြားေရာက္ကာ ဂယာၿမိဳ႕ အနီး၌ ျဖတ္စီးသြားေသာ ေနရဥၥရာ ျမစ္ကမ္းေပၚရွိ၊ ဥ႐ုေ၀လေတာႀကီးထဲတြင္
တစ္ကုိယ္တည္း ျပင္းထန္ စြာ တရားက်င့္ႀကံေလသည္။
၅. မင္းသား၏ က်င့္ႀကံအားထုတ္မႈမ်ားမွာ မယုံၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ ျပင္းထန္လွေလသည္။ “မင္း ားေလာက္ စိတ္ဓာတ္ျပင္းျပစြာျဖင့္၊ တရားက်င့္ႀကံ ခ့ဲဘူးေသာ၊ သို႔မဟုတ္ က်င့္ႀကံမည္ျဖစ္ေသာ၊ ရေသ့ဟူသည္၊ အတိတ္ကာလ၌ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ပစၥဳပၸန္၌ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အနာဂါတ္၌ေသာ္ လည္းေကာင္း ရွိလိမ့္မည္မဟုတ္” ဟု ေနာင္တြင္ဆုိစမွတ္ျပဳေလာက္ေအာင္ အစြမ္းကုန္ ၾကိဳးစား က်င့္ႀကံေနေလသည္။ သို႔ပင္ျဖစ္ေစကာမူ မင္းသားသည္ ရည္မွန္းခ်က္ ပန္းတုိင္သို႔ ေရာက္ရွိႏုိင္ျခင္း မရိွခ့ဲေပ။ ေတာထဲ၌ ၆ႏွစ္ၾကာေအာင္ က်င့္ႀကံေနထိုင္ၿပီးေသာအခါတြင္ မင္းသားသည္ ဒုကၠရစရိယာကို စြန္႔လႊတ္လုိက္ ေလသည္။ သူသည္ ေနရဥၥရာ
ျမစ္ထဲတြင္ ေရခ်ဳိးၿပီးသ ည့္နာက္ ၊ အနီးအနားေက်းရြာမွ သူေဌးသမီး ျဖစ္ သူ
သုဇာတာ လွဴဒါန္းေသာ ဃနာႏို႔ဆြမ္းကို လက္ခံလုိက္ေလသည္။ မင္းသားႏွင့္အတူ ၆-ႏွစ္တိုင္တိုင္ ဒုကၠရစရိယာကို က်င့္ႀကံခဲ့ၾကေသာ ပဥၥ၀ဂၢီ ၅ပါးတို႔သည္ မင္း သားက လုံမပ်ဳိတစ္ဦး၏ လက္မွ ဃနာႏို႔ဆြမး္ လက္ခံယူေၾကာင္း ေတ႔ြရိွၾကရေသာအခါ တအံ့တၾသ ျဖစ္ေနၾကေလသည္။ ဤ ရဟန္းသည္ ကမၼဌာန္း လူထြက္ေပတကားဟု အေပါင္းအေဖာ္မ်ားက ထင္မွတ္ ကာ စြန္႔ခြာသြားၾကေလသည္။ (ေထရ၀ါဒ အျမင္တြင္မူ အစာအဟာရ မစားပဲ က်င့္တာတာင္၊ ဘုရား အျဖစ္သ႔ို မေရာက္နိုင္။ ယၡဳလို ဃနာႏို႔ဆြမ္းကို ဘုန္းေပးလွ်င္ အဘယ္မွာ သဗၺညဳတဥာဏ္ေတာ္ကို ရနုိင္မည္နည္းဟု က့ဲရဲ႕ အထင္ေသးကာ စြန္႕ခြာသြားၾက ေလသည္) မင္းသားသည္ တစ္ဦးတည္း က်န္ရစ္ခဲ့ေလသည္။ သူသည္ အင္အားခ်ိန႔ဲ သက်မုနိဗုဒၶ ေနဆဲျဖစ္ေသာ္ လညး္ အသက္ ဆုး႐ွံဳးႏိုင္သည့္အေရးကို လ်စ္လ်ဴရွဳကာ “ေသြးမ်ား ကုန္ခမ္းေပေစ၊ အသားမ်ား ေဆြးေျမ႕ ေပေစ၊ အရုိးမ်ား ေက်သြားေပေစ၊ သဗၺညဳတဥာဏ္ကို ေရာက္ရိွႏိုင္ ရာလမ္းကို မေတြ႕မခ်င္း ငါ၏ လုံ႔လ ကို အနည္းငယ္မွ် မေလွ်ာ့၊ ငါ၏ တင္ပလႅင္ေခြကို မေျဖမေလွ်ာ့ေတာ့” ဟု အဓိဌာန္ကာ၊ ထပ္မံ၍ တရား က်င့္ႀကံအားထုတ္ျပန္ေလသည္။ ျပင္းထန္လွၿပီး၊ မႏႈိင္းယွဥ္သာေသာ ဇြလဲ ုံ႔လမႈပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ၄င္း၏ စိတ္မွာ၊ ထိန္းမႏုိင္ သိမ္း မရျဖစ္ၿပီး၊ ရွဳပ္ေထြးေနေသာ အေတြးမ်ားျဖင့္
ျပည့္ႏွက္ေနရံုသာမက စိတ္ဓာတ္တစ္ခုလံုးကို အေမွာင္ ရိပ္မ်ား လႊမ္းၿခံဳေနကာ၊
မာရ္နတ္တုိ႔၏ ေသြးေဆာင္ျဖားေယာင္းမႈမ်ားကို အလူးအလဲ ခံေနရသလုိ ခံစား ရေလသည္။ သို႔ရာတြင္၊ သူသည္ စိတ္ရွည္စြာႏွင့္ သတိတရားႀကီးစြာျဖင့္
တစ္ခုခ်င္းစီကို စစ္ေဆး ေလ့လာကာ၊ အားလံုးကို ပယ္ခ်လိုက္ေလသည္။ ဤတရားက်င့္ႀကံမႈသည္ကား အမွန္တကယ္ပင္ ခက္ခဲ ၾကမ္းတမ္းလွေသာ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ကိေလသာက်င့္စဥ္ တစ္ခု ျဖစ္သည္။ ၄င္း၏ အေသြးမ်ားကို ေျခာက္ခမ္းေစရုံသာမက အသားမ်ားကို ေလ်ာ့နည္းသြားေစကာ၊ အရုိးမ်ားကိုလည္း ကြဲေၾကသြားေစနုိင္ ေလာက္ေအာင္ ျပင္းထန္ေပသည္။ သို႔ရာတြင္ အေရွ႕ေကာင္းကင္ယံ၌ မုိးေသာက္ၾကယ္ ထြက္ေပၚလာခ်ိန္တြင္ ဘုရားအေလာင္း ေတာ္၏ ကိေလသာတဏွာ၏ ခ်ဳပ္ရာျငိမ္းရာ နိဗၺာန္မဂ္ဖိုလ္တရားကို သိျမင္ရရွိသြားေလသည္။ မင္းသား၏ စိတ္သည္ မိုးလင္းခ်ိန္ကဲ့ သို႔ပင္ ၾကည္လင္ ေတာက္ပေနေလသည္။ သူသည္ အရဟတၱဖုိလ္ေပါက္၍ ဘုရားအျဖစ္ သဗၺညဳတ ဥာဏ္ကို ရရိွသြားေပၿပီ။ ထိုေန႔သည္ ဒီဇင္ဘာလ (၈) ရက္ေန႔ (ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔ အဆိုအရ မဟာသကၠရာဇ္ ၁၀၃ခု အဆုိအရ ကဆုန္လျပည့္ေန႔) ျဖစ္၍
မင္းသားသည္ သက္ေတာ္ (付録：仏様リンク集) ႏွစ္အရြယ္၌ ဘုရားစင္စစ္ ဧကန္ျဖစ္၍ သဗၺညဳတဥာဏ္ေတာ္ကို ရရွိေတာ္မူသည္ ျဖစ္သြားေလ သည္။